Jan Klaassen: Katrijn ik krijg het zuur van al die boeddhisten die roepen dat je van je emoties afmoet.
Katrijn: Dat is negatieve emotie Jan, afkeer.
J: Weet ik. Dat bedoel ik nou. Ik hou daar niet van. Dat gepreek. Bah, bah, bah…
K: Dat is ego Jan. Je hecht je aan je eigen ideeën.
J: Hoezo? Ik weet van niks. Ik heb daar helemaal geen ideeën over.
K: Dat is verwarring Jan, onwetendheid.
J: Ja en jij weet natuurlijk weer altijd alles beter hè?
K: Dat is jaloezie Jan.
J: Begin jij nou ook al? Je lijkt wel een lama of een zenmeester, vermomd als tante Sidonia…
K: Het is allemaal een kwestie van de vijf vergiften, Jan. Onwetendheid, gehechtheid, afkeer, jaloezie en trots. Die negatieve emoties bepalen ons ego. Ja, daar moet je doorheen…
J: Dat verdom ik. Dan maar naar de hel. En jij bent een del, dat je altijd weer partij tegen me kiest! (onder zijn arm tegen de kinderen in de zaal:) Zo gaat het nou altijd… maar nou gooi ik mijn kont tegen de krib. Nou ga ìk eens gelijk krijgen…
K: …doorheen…leren kijken. Ach lieve Jan, die hadden we nog niet gehad: trots. In het boeddhisme ga je trouwens niet naar de hel; die schep je zelf. Jij bent er een wandelend voorbeeld van.
J: Nou heb ik er genoeg van. Er zijn grenzen. (Hij pakt een stoelpoot en slaat Katrijn op haar hoofd).
K(onverstoorbaar): Zo zie je hoe oorlogen ontstaan. (Dan zakt ze in elkaar aan Jans voeten).
J: Oh jee… (tegen de kinderen in de zaal:) zo had ik het niet bedoeld. Ze leeft toch nog hè?
K: (vanonder haar arm tegen de kinderen) Sssst… niks zeggen hoor…
J: Opeens zie ik wat ik doe, wat ik altijd maar weer doe.
K: (staat op) Ach Jan, wat hou ik van je als je dat zegt… (zingt op de wijze van een beetje verliefd:)… een beetje verlicht…
J: Pas jij maar op, dat is ook emotie hoor… ach wat heerlijk dat je niet dood bent… ik hou ook van jou hoor. Zelfs al praat je als een zure lama.
K: Hou jij maar eens wat meer van jezelf, jij.
J: Hoe kan ik nou van mezelf houden als ik doe zoals ik doe.
K: Dat is het geheim, Jantje. Al die boeddhistische tante Sidonia’s bedoelen niet dat je je emoties moet uitroeien, maar dat je ze moet doorzien. Dan kun je makkelijker andere keuzes maken. Een lach of een kusje in plaats van een stoelpoot bijvoorbeeld. Dat werkt pas als je ook met liefde naar je eigen egoshit kan kijken.
J: Mmmm… Ik moet nog steeds niks van dat gepreek hebben, maar ik voel me wel opeens een beetje dankbaar…
Dick Verstegen