Kuan Yin

‘Wel gewaagd wat die boeddhisten hadden willen zingen op ‘haar’ 2e multireligieuze bijeenkomst op 23 januari jl. in Utrecht. Ze schoot er weer van in de lach. De sutra van Kuan Yin, de oneindig meedogende vol grenzeloze solidariteit. Om iemand uit de radeloosheid te sleuren en tot inzicht te brengen, neemt ze alle denkbare vormen aan. Van hoer tot heilige zogezegd. Maar in de beoogde sutratekst speelde nog een andere provocatie. Kuan Yin kan de gestalte aannemen van de moeder Gods, een Hindoegodheid, de christelijke verlosser, een Islamwijze, misschien wel de Profeet of de aanwezigheid Gods in de Shekinah volgens de Joodse mystiek… Ze kan zich ook manifesteren als monnik, non of atheïst. Wat al niet in welke religie dan ook, you name it. Prachtig en heel toepasselijk voor de gelegenheid.

Maar ja, dat kon natuurlijk niet. Op zo’n ruim bemeten denkraam kun je niet overal rekenen. Dus kwamen er protesten. De Verlosser als metamorfose van een boeddhistisch symbool, ging enkele christelijke leden van de voorbereidingscommisie te ver. En ook in andere geledingen kwam er weerstand. Fijn dat die boeddhisten deze beantwoord hadden met het enig denkbare alternatief: In plaats van het Mededogen bezongen ze De Wijsheid voorbij alle wijsheid. Prajna Paramita heette dat meende ze. Zoiets. Als symboliek toch wel heel bijzonder. Wijsheid op weerstand. Bij die boeddhisten horen, als het goed is, wijsheid en liefde hand in hand te gaan. Haar idee. In haar kersttoespraak had ze het nog gezegd…. Tolerantie begint met de erkenning dat iemands waarheid nooit voor iedereen dé waarheid kan zijn ….

Leuk zoals dat ging die dinsdag in Utrecht. Die warmte en saamhorigheid die ze gevoeld had. De hernieuwing van de Unie van Utrecht, maar nu met vertegenwoordigers van vlees en bloed van al die geloven en levensovertuigingen. Ook het humanisme was erbij geweest en zelfs Simonis. Die gaf per ongeluk zijn pen niet door na het ondertekenen van de verklaring, maar dat loste zich wel op. En dat boeddhistische symbool, de witte lotus. Dat stond aanvankelijk wel heel erg eenzaam op de rechterhelft van de tafel. Alle andere symbolen stonden toen links. Maar later stonden ze mooi gespreid.

Wel knullig dat Balkenende er niet bij geweest was. Die had Bos en Rouvoet toch wel mee kunnen tronen samen met Herman Wijffels. Dat zou mooi geweest zijn. Dan hadden die jongens en meisjes van de pers er helemaal niet omheen gekund. Nu was het vaak niet veel meer geweest dat een fotootje met een uitgebreid onderschrift. Niets in het Journaal. Had ze wel gedacht, maar met het formatieteam op bezoek zou dat wel andere koek geweest zijn.

Toch was het eigenlijk heel goed gegaan. Kleine stapjes. Haar hofdame had haar in die zin steeds positief gerapporteerd. De ondertekening van het manifest was trouwens best een grote stap. Toch? Onderling respect en solidariteit als sleutelwoorden. Ach, woorden. Het gaat om wat er achter die woorden schuilgaat. Die warmte en saamhorigheid, dat gevoel van eenheid. Dat had ze nog besproken met die boeddhistische dame die haar pardoes de cd had aangeboden, waarop de ‘verboden’ tekst over Kuan Yin stond. Ja natuurlijk, als het erop aankomt kan zij èlke vorm aannemen. Ook die van vorstin die haar stille idealen heeft? Vast wel. Maar geen onzin, haar moeder had haar altijd gewaarschuwd tegen hovaardij. Zulke gedachten mag je eigenlijk helemaal niet hebben.’

Dick Verstegen