Dick Verstegen Sensei

Ga direct naar: Missie, Kobun, Tweede Leven, journalist en auteur, mijn CV, waterproject Nepal

Sinds de millenniumwisseling ben ik zenleraar, personal coach en auteur. Medio 2017 ontving ik Dharmatransmissie van Nico Tydeman, die mij de naam Butsugen (Boeddha-oog) gaf.
Vanaf 2000 gaf ik les bij Zentrum en in mijn eigen zencentrum bij Eindhoven. Sinds 2011 werk ik zelfstandig in mijn eigen centrum voor zentraining en personal coaching in de Heilig Landstichting, eigenlijk Nijmegen. In 2000 begon ik een eigen zen- en coachingscentrum in Duizel en later ook in Eindhoven. Daarin kregen na enkele jaren ca. honderd cursisten per week zentraining in introductie- en doorgaande groepen. Het centrum is in 2007/8 overgenomen door mijn toenmalige codocenten Wanda Sluyter (Eindhoven) en Astrid de Keulenaar (Duizel). Tussen 2007 en april 2009 reisde ik met mijn partner Ellen Deimann ruim 15 maanden in Nepal en India. Inmiddels hebben we ons bij Nijmegen gevestigd en heb ik de draad weer opgepakt met zentraining en een coachingspraktijk.

Mijn zentraining startte omstreeks 1990. Ik volgde les en sesshins bij verschillende leraren, onder wie AMA Samy, Genpo Merzel, Ton Lathouwers, Nico Tydeman en Rients Ritskes. In 1995 deed ik Jukai bij Sokun Tsushimoto rôshi, de toenmalige abt van het Buttsu-ji-klooster in Japan. Van 1995 – 2011 was ik leerling van Rients Ritskes, die mij leerbevoegdheden gaf in 2003 en 2010. Sinds 2000 geef ik zelf zentraining in door mij opgerichte zencentra,  nu dus in Nijmegen.  Ik werk daarin samen met het Han Fortmann Centrum. Verder werkt Zen Centrum Nijmegen samen met ca. tien andere centra in Nederland in de Lotus Zencentra Nederland. In 2013 werd ik leerling van Nico Tydeman sensei, die mij op 17 juni 2017 Dharmatransmissie verleende en mij de naam Butsugen (Boeddha-oog) gaf.

Zenmeester Sokun Tsushimoto, thans medisch specialist

Bij ZIN in Vught, het kloosterhotel voor zingeving en werk, was ik van 2002 tot 2007 coördinator voor zen- en bezinningsprogramma’s. Van 1961 tot 2001 was ik journalist bij verschillende dagbladen en vervulde ik vanaf 1980 in verschillende hoedanigheden de functie van hoofdredacteur bij de VNU-Dagbladengroep.

Bij mijn afscheid als journalist in 2000 schreef ik het boek Alleen maar nu, waarin ik veertig jaar journalistiek in een zenperspectief plaats. Enkele jaren later verscheen van mijn hand het boek Zenboeddhisme (Kok, 2005/7), in 2009 in herziene vorm door Asoka uitgegeven onder de titel Zen – de Sprong naar Nu. Ik was redacteur en/of medewerker van de kwartaalbladen ZENBoeddhisme, Vorm&Leegte, Boeddha Magazine. Ik schrijf columns voor het Boeddhistisch dagblad, het Han Fortmann Centrum en Centrum Waerbeke. Zie voorts mijn volledige cv. In het voorjaar van 2011 is bij Asoka mijn nieuwste boek De tocht van het hart verschenen. Onlangs verscheen ook mijn column-boek Zen is opendoen.

Co-docenten

De Kwan Yin Sangha heeft twee co-decenten: Maarten Jurgens en Meike Oosterwijk. Zij geven introductiecursussen en nemen bij Dick Sensei’s afwezigheid diens lessen waar.


Missie

Intro. Hier kun je lezen over mijn missie en op andere pagina´s over wat ik doe en gedaan heb. Maar wie en wat ik ben staat er niet in, omdat ik dat niet weet, maar slechts langzaam begin te bevroeden. Niet-weten is een belangrijk ‘fundament’ voor mijn handelen. Want ik heb ervaren dat alleen van daaruit enig ‘weten’ kan oplichten.

Liefde is de essentie van mijn bestaan. Ik leef vanuit een grondhouding van openheid, vreugde en dankbaarheid.

Elk contact met wat in en rondom mij is, probeer ik te ervaren als geschenk. Elke ontmoeting met de ander en het andere biedt mij gelegenheid te leren. Alles is onlosmakelijk met elkaar verbonden; alles is één.

Mijn bevrijding en de bevrijding van al het bestaande zijn onlosmakelijk verbonden in totale ‘wederzijds-heid’. Mijn bevrijding is geen eenmalig verschijnsel, maar een doorgaand levensproces. Zij valt of staat met de mate waarin ik mij laat bevrijden door de ander en het andere c.q. met de mate waarin ik bijdraag tot de bevrijding van de ander en het andere.


Kobun

Op 17 juni 2017 verleende mijn leraar Niko Sojun Tydeman sensei mij Dharmatransmissie en werd ik opgenomen in de White Plum Lineage van Maezumi Roshi. Op 3 maart 2016 verleende mijn leraar Niko Sojun Tydeman sensei mij Shuke Tokudo en werd ik zenmonnik. Ik werd unsui, wat wolk&water betekent. Daarbij beloofde ik geestelijke ‘thuisloosheid’: zo goed als in mijn vermogen ligt laat ik concepten, oordelen en ideeën los en vertrouw erop dat het leven zelf de oplossingen aanbiedt om mijn leven te kunnen leven. Ik stel mij open voor een geest die vrij is van hindernissen. Deze kan worden ge­zien als een ‘niet-geconditioneerde, thuisloze geest’, die een ‘be­vrijd’ bestaan toelaat.

Bij de Dharmatransmissie in 2017 ontving ik shiho en werd ik als Dharma-opvolger in de 83e generatie na de Boeddha formeel opgenomen in de White Plum Lineage, die is gesticht door wijlen Taizan Maezumi Roshi (1931 – 1995).

(Rechts hieronder mijn leraar Nico bij mijn monnikswijding in 2016.)


Maezumi was één van de Japanse zenmeesters die het zenboeddhisme van Japan naar het Westen bracht. Hij was abt van het Zen Center Los Angeles (ZCLA) en stichter van de White Plum Sangha. Hij heeft aan 12 mensen Dharma-transmissie gegeven en ze daarmee tot zijn opvolger benoemd. Eén van hen was Dennis Genpo Merzel Roshi. Hij ontving in 1979 shiho van Maezumi Roshi.

Op zijn beurt kreeg Nico Tydeman (Niko Sojun Sensei) Dharmatransmissie van Genpo in 2004. Nico studeerde theologie in Nijmegen en kreeg zijn eerste zenonderricht bij Karlfried Dürckheim. Hij volgde zentraining bij Baker Roshi te San Francisco en bij Thich Nhat Hanh. Sinds 1983 is hij leerling van Genpo Roshi. Nico Tydeman is geestelijk leider van het Kanzeon Zen Centrum Amsterdam. Van Nico Tydeman verschenen de volgende boeken: ‘Zitten, de Praktijk van Zen’, ‘Vormen van Oneindige Leegte’, ‘Dansen in het Duister’, ‘Koan – Contemplatie op Woorden en Gebaren’ en ‘Transmissie en Transcendentie’

Dharmatransmissie is een zentraditie waarbij iemand opvolger wordt in de ononderbroken lijn van leraren van de Boeddha tot nu. Je wordt dan opgenomen in de spirtuele stamboom (kechimyaku). Gretha Myoshin Aerts, Meindert Mu Sho van den Heuvel en Joke Heldere Dharmatraan Huiberts kregen in 2011 transmissie van Niko Sojun Tydeman.

Degenen die samen met mij in 2017 transmissie ontvingen, zijn: Cornelia Wierenga, Willem Scheepers, Daan de Bruijn, Jan Klungers, Jacky Demmers, Lolit ten Hengel, Marieke Heijman en Maria Lemaire.

Ruim twintig jaar eerder, bij mijn jukai in 1995, ontving ik van Sokun Tsushimoto rôshi de Japanse zennaam Kobun, die zoveel betekent als ‘Cultiveer je uitdrukkingsvaardigheid’. De keuze van de naam had blijkbaar te maken met mijn journalistieke pen. Het is ook de naam van een Japanse keizer en het is de naam van een bepaald soort stalen mes.

Het duurde jaren voordat ik kon beginnen met het ‘realiseren’ van die naam. Eerst was begrip nodig. Nog wat mooier verwoorden wat er te zeggen viel? Ik begreep al snel dat het daar niet om ging. Dan maar helemaal het zwijgen ertoe doen? Dat bleek ook geen oplossing. Toen begon het mij langzaam te dagen: Pas als ik mijn egokorset liet zakken door zó open te zijn als ik durfde loslaten, konden woorden klinken die iets te zeggen hadden.

Bij mijn Dharmatransmissie ontving ik de naam Butsugen wat Boeddha-oog betekent. Een nieuwe uitdaging over het meest essentiële in het zenboeddhisme: zien.

RAISANMON

Bij mijn monnikswijding las mijn leraar aan het slot de Raisanmon van Keizan Zenji  (1268–1325) voor. Kiezen wordt beschouwd als de tweede grondlegger van de Soto Zenschool, na Dogen Zenji (1200-1253). Hier volgt de complete tekst:

‘De bron van de geest is oceanisch kalm en de zee van de Dharma is grenzeloos; wie zich dit niet kan realiseren, zwerft eeuwig rond en wie het zich realiseert zal onmiddellijk thuis zijn. Om in staat te zijn vrijelijk in het veld van verlichting te spelen, is het noodzakelijk thuisloos te zijn. Omdat dit in eenheid is met de weg van alle verlichten, is thuisloosheid onmiddellijke verlichting. Twijfel hier niet aan. Er is niets dat thuisloosheid overtreft want dit doet lichaam en geest één zijn met de verlichte Weg. Het scheren van het haar is het afscheren van de wortel van de menselijke gehechtheid en wanneer men menselijke gehechtheid zelfs een weinig afsnijdt, wordt het ware lichaam onmiddellijk geopenbaard.Het veranderen van kleren is het stappen uit de wereldse verwarring en het zich realiseren van de vrijheid van functioneren. Temidden van alle Boeddhas in de drie werelden bereikte niemand verlichting zonder het huis te verlaten; noch heeft er ooit een verlicht leraar bestaan die niet zijn huis verlaten had. Daarom, temidden van alle verdiensten is de verdienste van thuisloosheid onovertroffen. Bijvoorbeeld, ofschoon er grote verdienste schuilt in het bouwen van een tempel die reikt tot de drieëndertigste hemel, als men de verdienste daarvan vergelijk met die van een thuisloos leven, is dat nog niet een honderdste daarvan – hier valt niets te berekenen. Tempels kunnen volledig vernietigd worden en hun vorm volkomen verdwijnen in de tijd, maar de verdienste van thuisloosheid groeit eindeloos en in toenemende mate. Zijn vrucht is verlichting zelf en dergelijke verdienste is eeuwig en zal nooit verloren raken. Zelfs wanneer lichaam en geest nog niet weggevallen zijn, is men nog altijd ver voorbij alle verwarring. Wie deze wijding tot zich neemt, is reeds een kind van de Boeddha. Je bent de meest eerbiedwaardige van de wezens in de drie werelden; van alle wezens die het leven ontvingen in de zes rijken, is dit het meest prijzenswaardige leven. Reflecteer hierover. Nu is je lichaam-geest plotseling afgewend van eeuwige transmigratie en ben je onherroepelijk en voor altijd geboren in het land van geen geboorte van de Boeddha. Nu je een gewijde zen boeddhistische monnik geworden bent, denk met grote dankbaarheid aan je ouders en dank hen dat zij je leven hebben beschermd en gevoed; je kwam tot leven door jullie wederzijdse karma. Nu zul je in staat zijn dit leven vrij en dienstbaar toe te wijden aan het welzijn van alle wezens.’


Tweede leven

In 2005 stierf mijn eerste vrouw. Haar naam was Branca. We kenden elkaar 41 jaar en we waren 40 jaar gelukkig getrouwd. Op 6 mei 2005 konden we dat nog vieren met onze twee dochters en hun partners in de Japanse tuin van Beeld en Tuin in Duizel. Iets meer dan een maand later gaf ze de geest.

Haar heengaan was voor mijn dochters en mij hartverscheurend. En dat is het nog steeds. Waarom mocht ik nog leven en zij niet? Maar de zon kwam steeds weer op; de dingen en de mensen spraken tegen mij en er opende zich langzaam een nieuw alles-is-mogelijk-perspectief.

In 2006 ontmoette ik Ellen Deimann en er ontwikkelde zich een gevoel van grote verbondenheid tussen ons. Ik begon op mijn 65ste aan een tweede leven. Wij reisden in 2007 af naar Nepal en India, kwamen even terug voor het 50-jarig huwelijksfeest van Ellens ouders en togen opnieuw naar Nepal en later ook weer naar India. In 2009 zetten wij weer voet op Nederlandse bodem, waar we ons een jaar later vestigden in de Heilig Landstichting. In mei 2011 zijn Ellen en ik getrouwd. Zie hieronder voor een video en een foto-impressie.

Na het huwelijk volgde de huwelijksreis. Klik hier voor een reisverslag en foto’s.


Journalist en auteur

Journalist

Van huis uit ben ik journalist. Ik werkte 41 jaar in de dagbladjournalistiek. Ik begon bij de Nieuwe Haagse Courant, stapte over naar de NRC en kwam ten slotte bij de VNU-dagbladen terecht. Daar was ik sociaal-economisch redacteur op de Haagse en Parlementaire redactie van Brabant Pers, hoofd opleiding en hoofdredacteur. Nadien was ik hoofdredacteur van Het Nieuwsblad, dagblad voor Midden-Brabant en hoofdredacteur in algemene dienst van de VNU-dagbladen. Zie voor details mijn volledige CV. De journalistieke ervaring komt me nu goed van pas bij het schrijven van zenboeken, columns en artikelen.

Auteur

Als auteur met een journalistieke achtergrond stel ik er een eer in begrijpelijk en ‘raak’ te schrijven. De veranderende wereld en het leven zoals het is vormen daarbij de belangrijkste uitgangspunten.


Curriculum Vitae

Judicus Marinus Pieter Jan Verstegen, geboren op 3-11-1940 te Den Haag. Gehuwd op 14 mei 2011 met Ellen Deimann, koordirigent. Eerder gehuwd van 6-5-1965 tot 17-6-2005 met Branca Kohnhorst, voedingsdeskundige (*26-9-38 †17-6-05). Twee dochters, Marije en Jeska.

Loopbaan
1961-’66 Na de middelbare school (gymn.a) Leerlingjournalist en stadsverslaggever Nieuwe Haagse Courant (onderbroken door ca. tien maanden militaire dienst)
1966-70 Haags redacteur Nieuwe Rotterdamse Courant
1970-78 Sociaal-economisch redacteur op de Haagse en parlementaire redactie van de Brabant Pers-dagbladen
medio’78 Hoofd Redactionele Opleidingen Brabant Pers
1980-’82 Hoofdredacteur Brabant Pers
1982-’92 Hoofdredacteur Het Nieuwsblad (van het Zuiden), dagblad voor Midden-Brabant
’92-2000 Hoofdredacteur in algemene dienst VNU-dagbladengroep.
2000-heden Consultant/directeur Zenki Consultancy (Communucatie- & organisatieadviezen, personal coaching & training *) tot 2007.
Zendocent van Zazen Foundation (Stichting Zazen) te Eersel (tot 2007) en van het Zen Opleiding & Adviescentrum Zentrum te Utrecht (tot 2004). Consultant, trainer en personal coach in affiliatie met Inner Sense (tot 2005). Zenleraar bij Zen.nl (tot 2011) Coördinator bezinningsprogramma’s ZIN, klooster voor zingeving en werk te Vught (tot 2007). Op reis door Nepal en India (2007 – 2009). Sinds 2009 vrij gevestigd als zenleraar, personal coach en auteur. Thans eigenaar van Dick Verstegen Sensei Zentraining & Coaching en Zen Centrum Nijmegen. CRKBO-Registratie in 2014.
* Accounts of opdrachten personal coaching o.m. bij Staal Bankiers, TNO, Principal Consult, Nederlandse Vereniging voor Radiologie, Chromalloy Holland, Staatsbosbeheer.
2009 Voorzitter Stichting Waterproject Nepal.
Nascholing en training
1963/’64 Colleges Instituut voor Perswetenschappen Amsterdam
1970-’74 Groepstraining Transactionele Analyse
1980 Topmanagement Program for the Newspaperindustry van de
Harvard Business School;
Cursus Conflicthantering van de Zaanse Stichting voor
Bedrijfspsychologie en Personeelsbeleid
1981/82 Teleac Cursus Management, een bedrijfskundige benadering
1983 Cursus Menselijk gedrag in organisaties van de Zaanse Stichting
1985 Symposium Databank Technology for Newspapers
1987 Seminar Strategische Beleidsvorming Dagbladen Cebuco/Nijenrode
1988 Inleider Symposium Management & Marketing FIEJ in Geneve. Inleider Cebuco Marketing Symposium Noordwijk
1990 Cursus Management in de journalistiek van het Instituut voor de Journalistiek te Utrecht in samenwerking met bedrijfssocioloog
/bedrijfskundige Leon de Wolff
1998 COCD Basiscursus Creatief Denken
1999 COCD Deskundigheidscursus Creatief Denken
Sinds 1978 Vele bedrijfstrainingen
Sinds 1989 Zentraining bij diverse leraren, van 1996 tot 2011 bij Rients Ritskes
Sinds 2003 Leerbevoegdheid als zenleraar
2008 Driedaagse Geweldloze Communicatie Jivan en Tewa Auroville
2010
2011
2013
201617 juni 2017
Oshowijding bij Zen.nl.
Weg bij Ritskes en Zen.nl.
Leerling van Niko Sojun Tydeman sensei.
Monnikswijding door Niko Sojun sensei.Dharmatransmissie van Niko Sojun sensei
Nevenfuncties
1968-’78 Verschillende (bestuurs)functies (o.m. HJV, Raad van Bestuur Internationaal Perscentrum Nieuwspoort, oudercommissies, Rotaryclub, redactiecommissie en redactieraad). Periodiek cursusmedewerker o.m. voor VNO en NCW.
1981-’87 Verschillende interne functies bij Brabant Pers (zoals vzt. opleidingsbestuur, vzt. College van hoofdredacteuren, lid van verschillende werk-, en stuurgroepen: redactiedocumentatie, kabelkrant, automatisering e.d.). Diverse bestuursfuncties in Rotaryverband, ook op districts- en landelijk niveau.
86-90/92-96 Secretaris Stichting Zuid Oost Pers (ZOP)
1989/90-’92 Voorzitter College van hoofdredacteuren VNU-dagbladen en
Zuid Oost Pers
1988/’89 Lid Stuurgroep Academie voor de Journalistiek Tilburg
1988-1997 Secretaris/penningmeester van het International Press Institute
afdeling Nederland
1989-2000 Lid/secretaris en voorzitter (vanaf 1994) van de Commissie Juridische Zaken en Ethiek van het Nederlands Genootschap van Hoofdredacteuren
Belangrijkste onderwerpen:
– Herstel relatie politie/justitie en pers (1993-1996)
– Totstandkoming van een Gedragscode voor Nederlandse journalisten (1995), de voorloper van de      huidige gedragscode van het Nederlands Genootschap van Hoofdredacteuren                              -totstandkoming Publicatieconvenant Raad voor de Journalistiek (1999)
1993-1997 Medewerker, redacteur en later voorzitter redactie (adviesraad) van het kwartaalblad ZEN
1982-2000 Lid van de Raad voor de Journalistiek
1990-2001 Medewerker Cursus Onderneming en Publiciteit van De Baak (VNO/NCW)
1990-2005 Extern deskundige Academie voor de Journalistiek Tilburg
1997-2007 2012 – 2015 Achtereenvolgens redactielid en columnist van het Boeddhistisch Kwartaalblad later Vorm & Leegte en Boeddha Magazine.Medewerker  en columnist van e-magazine Boeddhistisch DagbladColumnist Centrum Waerbeke en het Han Fortmann Centrum. Bestuurslid Han Fortmann Centrum
Boekpublicaties – zie ook de boekenpagina
Kiezen en Delen 1970 – 1985 Koninklijke Vermande Zonen, IJmuiden
Aleen maar Nu 2000 Wegener BV, Apeldoorn
Zenboeddhisme 2005/2007 Kok ten Have, Kampen
Zen – de sprong naar Nu 2009 Asoka, Rotterdam
De tocht van het hart 2011 Asoka, Rotterdam

Waterproject Nepal

Lege watervaten

Op onze reizen hebben Ellen en ik een jonge Nepalees geadopteerd voor de financiering van zijn studie. Zij naam is Hom Bahadur Nepali. Zijn ouders wonen in een dorp niet ver van Pokhara en bij een bezoek merkten wij dat daar sprake is van een erbarmelijke watervoorziening. Wij zijn daar gaandeweg zeer bij betrokken geraakt. Het gaat om een paar dorpen die in hetzelfde benarde schuitje zitten. Terug in Nederland hebben we een Stichting Waterproject Nepal opgericht. Hieronder volgt een persbericht dat wij over het project hebben verspreid.

WATERPROJECT NEPAL IN DE KASKI-REGIO.

Ca 25.000 inwoners van drie Nepalese dorpen in de heuvels achter Pokhara (Kaski-regio) kampen met chronisch watergebrek. De Stichting Waterproject Nepal helpt dit probleem op te lossen. Daartoe heeft het inmiddels ca 160.000 euro bijeengebracht. De stichting werkt samen met de Schotse NGO The Nepal Trust in Kathmandu, de Nepalese overheid en de lokale bevolking. De totale investering van het project bedraagt ca 700.000 euro.

De Stichting Waterproject Nepal is in 2009 opgericht door Dick Verstegen Sensei (76) en zijn vrouw Ellen Deimann (56), die sinds 2010 in de Heilig Landstichting wonen. Dick Sensei en Ellen reisden van 2007 tot 2009 veertien maanden door India en Nepal, waarvan 58 dagen met hun aangenomen studiezoon Hom Bahadur Nepali. Tijdens een bezoek aan de ouders van Hom in de Nepalese regio Kaski, ontdekten zij hoe beroerd de watersituatie is in de heuvels boven de stad Pokhara. Het gaat om de dorpen Kaskikot, Dhikur Pokhari /Naudanda en Sarangkot.

In Kathmandu maakten Dick Sensei en Ellen kennis met Jeroen van den Bergh van The Nepal Trust, een in waterprojecten gespecialiseerde NGO. Op advies van The Nepal Trust verrichtten Dick en Ellen in 2008 een vooronderzoek naar de watersituatie in Kaski. Vervolgens deed The Nepal Trust een feasibilitystudie die door het Nederlandse duo werd gefinancierd.

Daarmee kwam onomstotelijk vast te staan dat een adequate watervoorziening voor de drie dorpen in Kaski noodzakelijk en ook haalbaar is. Om fondsen te werven voor het veelomvattende uitvoeringsplan van The Nepal Trust riepen Dick Verstegen Sensei en Ellen Deimann vervolgens de Stichting Waterproject Nepal in het leven. De doelstellingen van de Stichting Waterproject Nepal zijn:

  • Het verwerven van gelden om in Nepal een waterproject te bekostigen in de regio Kaski van de staat Nepal.
  • Het verrichten van alle verdere handelingen die in de ruimste zin hiermee verband houden of daartoe bevorderlijk kunnen zijn.

De feasibilitystudie van de zeer ervaren hulporganisatie Nepal Trust heeft in 2009 zowel de noodzaak als de haalbaarheid van het project aangetoond. Nu is het dus tijd voor fundraising opdat het klaarliggende plan in de periode 2011 – 2014 in samenwerking met alle betrokkenen door Nepal Trust tot uitvoering kan worden gebracht. Onderdeel van de studie is een film die de noodzaak van een adequate watervoorziening onderstreept.

Volgens de Wereld Gezondheids Organisatie (WHO) hebben mensen per dag 45 tot 60 liter water nodig voor een menswaardig bestaan. De armste inwoners van de getroffen regio hebben er vaak hooguit 6. Een deel daarvan bestaat noodgedwongen uit water uit vervuilde vijvers, dat vaak ook voor koken en wassen gebruikt wordt. Door watergebrek en -verontreiniging worden veel kinderen en volwassenen ziek en gaan soms dood.

De situatie wordt steeds slechter omdat de oude bron opdroogt, het water dat nog rest steeds sterker verzuurd raakt (ver boven de toegestane WHO-norm), de bestaande reservoirs lekken en de pijpleidingen om de haverklap kapot gereden worden door lokaal vervoer; de huidige pijpen liggen namelijk niet diep genoeg. Dus moeten er nieuwe bronnen ontsloten worden, moeten er nieuwe reservoirs en watertanks komen, vele kilometers pijpleidingen en ook tappunten.

Dat is een kolossaal karwei, want de afstanden zijn groot en het gebied is erg heuvelachtig. Alle bewoners willen graag meehelpen en naar draagkracht meebetalen, net als de Nepalese overheid, maar die heeft onvoldoende fondsen om hier binnen een paar jaar te doen wat broodnodig is. Behalve natuurlijk aan geld, hebben Dick Sensei en Ellen veel behoefte aan: ideeën en deskundigheid op het terrein van fundraising, deskundigheid voor het aanboren van (inter)nationale subsidies en mensen die zich willen inzetten. Kijk op internet voor meer info naar www.waterprojectnepal.nl, waar ook de film te zien en te downloaden is.

The Nepal Trust is een van oorsprong Schotse NGO, die al ruim 20 jaar ervaring heeft in Nepal. Zij is gespecialiseerd in watervoorziening en in het bieden van hulp in moeilijk toegankelijke gebieden, zoals Humla in het uiterste noordwesten van Nepal. De Kaski-regio ligt in feite dicht bij de bewoonde wereld van Pokhara, maar het is toch een tamelijk uitgestrekt en vrij ruig gebied. Dus de expertise van Nepal Trust is zeer welkom.

Inmiddels zijn wij in het najaar van 2011 naar het projectgebied gereisd om poolshoogte te nemen. Er waren namelijk signalen dat er al meet gebeurd was door met name de overheid dan was voorzien. Wat bleek:

  • De contacten van de betrokken VDC’s  met de landelijke overheidsdienst in Pokhara hebben ertoe geleid dat centrale overheid vanaf 2010 behoorlijk heeft geïnvesteerd in de aanleg van de hoofdleiding vanaf Dhampus. Die hoofdleiding (Transmissionline), aangesloten op twee nieuwe bronnen,  is inmiddels voor een groot deel aangelegd. Maar de laatste22 kilometers moeten nog aangelegd worden en vergen het gebruik van dure stalen pijpen. Alles bijeen betekent dit dat de nog te maken kosten vergeleken met het oude budget aanzienlijk verminderd zijn.
  • De aanleg van een ontzuringskamer is niet nodig omdat het water van de twee nieuwe bronnen het verzuurde water van de oude bron, die wel in gebruik blijft, voldoende neutraliseert. Dat scheelt een behoorlijk bedrag ten opzichte van het oude budget.
  • De VDC’s zijn zo gemotiveerd voor de realisatie van dit project dat zij flink willen bijdragen uit het jaarlijks fonds dat zij via de centrale overheid beschikbaar krijgen via het bieden van werkkracht zowel voor het aanleggen van de distributielijn (van de hoofdleiding naar en binnen de dorpen) als voor het komende onderhoud.
  • Omdat De Kaski-regio onverwacht in 2011 een ‘open defecationfree zone’ geworden is, kon door toedoen van overheid en VDC’s de bouw van toiletten worden bevorderd, zodat de kosten voor sanitation, vergeleken met het oorspronkelijke budget, ook flink gedaald zijn.Aanvankelijk moesten wij ons inspannen om ca 400.000 bijeen te brengen, ervan uitgaande dat wij in het kader van de private sector investment-regeling (PSI)  229.000 subsidie van economische zaken zouden ontvangen. Ons werkbezoek aan het projectgebied leerde ons evenwel dat een aantal onderdelen van de aanvankelijke begroting  niet meer nodig is, c.q. reeds uitgevoerd is dankzij overheid en bevolking. Ook bleek een PSI-aanpak niet de juiste oplossing.
  • Wij hebben thans ruim € 80.000 in kas, alsmede € 20.000 aan toezeggingen. Met dat geld is het mogelijk de hoofdwaterleiding en het hoofdnetwerk van de waterdistributie te voltooien.
  • Als we het project zo snel als nodig volledig willen afronden, zodat alle dorpelingen schoon water krijgen, hebben wij nog € 50.000 nodig. Met nieuwe fundraising en samenwerking met andere organisaties hopen we een eind te komen. Maar wij zouden ook zeer blij zijn met aanvullende donaties voor de laatste loodjes.
  • The Nepal Trust
  • Wereld Gezondheids Organisatie (WHO)
  • www.waterprojectnepal.nl
  • Reisverslag India en Nepal van Dick Sensei en Ellen